ΕΝΩΤΙΚΗ ΚΙΝΗΣΗ
ΣΤΗΡΙΖΟΥΜΕ ΑΞΙΕΣ
ΕΝΩΤΙΚΗ ΚΙΝΗΣΗ
ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΕΙΣ ΕΝΩΤΙΚΗΣ ΚΙΝΗΣΗΣ
ΒΙΒΛΙΟΠΡΟΤΑΣΗ
ΓΙΑΤΙ λέμε ΟΧΙ κάμερες στις σχολικές αίθουσες
ΙΔΡΥΤΙΚΗ ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ
Ενωτική Κίνηση, Σεπτέμβριος 2012
"Στέρεα Λόγια"
STAR Κεντρικής Ελλάδας, 26.11.2013 Συμμετέχει ο Χρ. Δαμιανίδης / ΕΛΜΕ Βοιωτίας
"Βήμα για όλους"
STAR Κεντρικής Ελλάδας, 13.05.2013 Συμμετέχει ο Σπ. Βαζούρας / ΕΛΜΕ Βοιωτίας
Παρασκευή 25 Ιουνίου 2021
"Αξιολόγηση: Το φάρμακο διά πάσαν νόσον", γράφει ο Αν. Παπαδαντωνάκης
"Αξιολόγηση: Το φάρμακο διά πάσαν νόσον"
γράφει ο Ανδρέας Παπαδαντωνάκης, Φιλόλογος και μέλος του Δ.Σ. της ΟΛΜΕ
Άρθρο στην εφημερίδα "ΤΑ ΝΕΑ" 24/6/2021
Μόλις πριν από τρία χρόνια η ΑΔΙΠΠΔΕ διαπίστωνε ότι ένα πολύ σημαντικό ποσοστό των μαθητών της Β Λυκείου που αγγίζει το 40% βρίσκεται στις παρυφές του λειτουργικού αναλφαβητισμού.
Και πριν από λίγους μήνες η ίδια η Υπουργός Παιδείας έφερνε στην δημοσιότητα στοιχεία για το σημαντικό ποσοστό υποψηφίων - περίπου οι μισοί- που εισάγονται στα ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα με χαμηλότερους από τη βάση βαθμούς.
Είναι κοινή διαπίστωση, ότι η τακτική περιοδική επιμόρφωση των εκπαιδευτικών είναι απαραίτητη για την επαγγελματική τους εξέλιξη και την βελτίωση της ποιότητας των παρεχόμενων εκπαιδευτικών υπηρεσιών . Συστηματική επιμόρφωση όμως δεν έχει γίνει καθώς είναι - διαχρονικά δυστυχώς- εξαρτώμενη από την Ευρωπαϊκή και μόνον χρηματοδότηση.
Γνωστά είναι επίσης και τα πορίσματα των ερευνών ευρωπαϊκών οργανισμών σύμφωνα με τα οποία υπάρχει σοβαρό πρόβλημα χρηματοδότησης της εκπαίδευσης, κτιριακών υποδομών αλλά και διοικητικού βοηθητικού - υποστηρικτικού προσωπικού στα σχολεία. Σε σχέση με αυτό το τελευταίο μάλιστα υπολειπόμεθα των χωρών της Ευρώπης κατά 90% περίπου.
Ένα ακόμη πολύ ενδιαφέρον στοιχείο ανακοινώθηκε πρόσφατα από την ίδια την Υπουργό.
Μόλις το 30% των αποφάσεων για την εκπαίδευση λαμβάνονται στα πλαίσια των αρμοδιοτήτων του Διευθυντή και του συλλόγου διδασκόντων δηλαδή σε επίπεδο σχολικής μονάδας, σε σχέση με το 80% που αποτελεί τον Ευρωπαϊκό μέσο όρο.
Τι χρειαζόμαστε άμεσα λοιπόν;
Προγράμματα σπουδών σχεδιασμένα με βάση τις σύγχρονες ανάγκες, με μακροπρόθεσμο ορίζοντα εφαρμογής και πιλοτικής δοκιμής, γενναία χρηματοδότηση, συστηματική μακράς διάρκειας επιμόρφωση εκπαιδευτικών και στελεχών της εκπαίδευσης, βελτίωση κτιριακών υποδομών, ενίσχυση υποστηρικτικών δομών, στελέχωση των σχολικών μονάδων με το απαραίτητο διοικητικό προσωπικό, κουλτούρα αποσυγκέντρωσης, μέτρα για την καταπολέμηση του διοικητισμού και της γραφειοκρατίας.
- Δεν έχω τώρα.... Απαντά η Πολιτεία
- Τι έχεις;
- Έχω ατομική αξιολόγηση. Την εφαρμόζουμε και βλέπουμε...
Σε καμία περίπτωση δεν υποστηρίζουμε την άρνηση της αξιολόγησης ως διαδικασίας η οποία κάτω από συγκεκριμένες συνθήκες και προϋποθέσεις μπορεί να οδηγήσει σε θετικά για τον μαθητή, τον εκπαιδευτικό και την κοινωνία αποτελέσματα.
Διαφωνούμε όμως με την άποψη ότι “η αξιολόγηση είναι το κύριο (ή και μοναδικό) στοιχείο υστέρησης της ελληνικής εκπαίδευσης και η εφαρμογή της θα λύσει τα χρόνια προβλήματα”
Υποστηρίζουμε ότι η αυτοαξιολόγηση της σχολικής μονάδας είναι όχι υποχρέωση αλλά δικαίωμα των εκπαιδευτικών που πρέπει να διεκδικήσουν, παίρνοντας στα δικά τους χέρια την πρωτοβουλία των κινήσεων και αναδεικνύοντας τις δημιουργικές τους δυνάμεις, αυτές που κράτησαν όρθιο το σχολείο τον δύσκολο καιρό της Πανδημίας.
Με καταλυτικό τον ρόλο του Συλλόγου διδασκόντων ως το όχημα που θα υλοποιήσει αυτήν την πολιτική.
Δεν είναι οι εκπαιδευτικοί υπεύθυνοι για την χρόνια αβελτηρία της διοίκησης και της πολιτικής ηγεσίας.
Δεν βαρύνονται οι εκπαιδευτικοί με αποκλειστικές ευθύνες για τον υπερσυγκεντρωτισμό και το υπερβολικά ρυθμιστικό πλαίσιο που χαρακτηρίζει την Ελληνική εκπαίδευση.
Δεν δημιούργησαν αυτοί, εκείνο το μαθησιακό πλαίσιο που οδηγεί στον λειτουργικό αναλφαβητισμό και την υποεκπαιδευση.
Η προσπάθεια να προβληθεί η ατομική αξιολόγηση ως μοναδική αποτελεσματική λύση στο πρόβλημα της ελληνικής εκπαίδευσης αδικεί τους μαχόμενους εκπαιδευτικούς.
Κυρίως όμως, - στο βαθμό που η αντίληψη αυτή θα επικρατήσει στην κοινωνία - θα στερήσει από τη χώρα τη δυνατότητα να αντιμετωπίσει αποτελεσματικά τις πραγματικές αιτίες του προβλήματος.
Ώστε για μία ακόμη φορά ύστερα από λίγα χρόνια να μιλάμε για μία χαμένη ευκαιρία, για μία” μεταρρύθμιση που δεν έγινε”.