ΕΝΩΤΙΚΗ ΚΙΝΗΣΗ Εκπαιδευτικών Δ.Ε.Βοιωτίας

Κρατήθηκε στα κρατητήρια του ΕΑΤ-ΕΣΑ για 47 ημέρες όπου βασανίστηκε άγρια. Κατά τη διάρκεια των βασανιστηρίων ένα βίαιο χτύπημα στην καρωτίδα προκάλεσε εγκεφαλικό με αποτέλεσμα να διακομιστεί (με καθυστέρηση πολλών ωρών) στο 401 Γ.Σ.Ν.Α., όπου εισήλθε με το ψευδώνυμο "Μιχαηλίδης" και αιτιολογία εισαγωγής "τρακάρισμα στον Ιππόδρομο". Το εγκεφαλικό τού προκάλεσε ολική παράλυση των δεξιών του άνω και κάτω άκρων. Η αρχική διάγνωση ήταν "αφασία κινητικού τύπου, με μπλοκαρισμένο το κέντρο της κίνησης και της ομιλίας, εξαιτίας του εγκεφαλικού που προκλήθηκε από βίαιο χτύπημα στην καρωτίδα". Στη συνέχεια μεταφέρθηκε στην Πολυκλινική Αθηνών και ακολούθως στο ΚΑΤ, όπου παρέμεινε για δυο χρόνια, υποβαλλόμενος σε εντατικές φυσικοθεραπείες. Ύστερα από προσπάθειες πολλών μηνών, κατάφερε να σταθεί όρθιος και να περπατήσει, αλλά δεν μπόρεσε να ξαναμιλήσει.

Ο Σπύρος Μουστακλής είναι η αθέατη εικόνα της αληθινής αντίστασης στη δικτατορία. Υπήρξε ένας συνειδητοποιημένος δημοκράτης, ένας επαναστάτης που ζούσε με το βίωμα της δράσης και την αίσθηση του δικαίου απέναντι σε κάθε εξουσία. Η ηρωική του στάση αποτελεί άσβεστο φάρο Αξιοπρέπειας και Αγώνα για την Ελευθερία. 

Πέθανε την 28η Απριλίου 1986. Μετά το θάνατό του, δόθηκε τιμητικά το όνομά του στο στρατόπεδο - κέντρο νεοσυλλέκτων του Μεσολογγίου. Προτομή του έχει αναγερθεί στα πρώην κρατητήρια του ΕΑΤ-ΕΣΑ (σήμερα πάρκο Ελευθερίας) στην Αθήνα. 

Χαρακτηριστικοί είναι οι στίχοι του Αντ. Δωριάδη που δημοσιεύθηκαν στην εφημερίδα Ελευθεροτυπία για το μαρτύριο του Σπύρου Μουστακλή:

« Του ζήτησαν να μαρτυρήσει / Δε μίλησε / Του τσάκισαν τα δόντια / Του τσάκισαν τα δάχτυλα / Του τσάκισαν τα πλευρά / Σιωπούσε / Του ’καψαν το στήθος / Του ’καψαν τα πόδια / Του ’καψαν την κοιλιά / Δε μαρτυρούσε / Του θραύσαν τις μασέλες / Του μάτωσαν τα νεφρά / Του συνθλίψαν τους όρχεις / Αυτός σιωπούσε / Κοίταζε μόνο / Αιώνες μακριά / Με τα μάτια / Του Ιησού ».

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ - ΚΑΤΑΓΓΕΛΙΑ

Το Δ.Σ. της ΟΛΜΕ καταγγέλλει την απαράδεκτη και πέραν των προβλεπομένων διατάξεων απόφαση του Περιφερειακού Διευθυντή Εκπαίδευσης Στερεάς Ελλάδας, ο οποίος επιμένει στην ποινή που επέβαλλε στη Σχολική Σύμβουλο Μουσικής και παρά την απόφαση του Δευτεροβάθμιου Πειθαρχικού Συμβουλίου, το οποίο έκρινε ότι ήταν αναρμόδιος να επιβάλλει ποινή σε Σχολικό Σύμβουλο και έπρεπε να παραπέμψει την σχετική υπόθεση σε αυτό.

Παρά ταύτα ο εν λόγω Περιφερειακός Δ/ντής εμμένει στην άποψή του περί αδικαιολόγητης μονοήμερης αποχής της Σχολικής Συμβούλου από την υπηρεσία της, ενώ αυτή βρισκόταν στο Υπουργείο Παιδείας για υπηρεσιακούς λόγους. Η εμμονή αυτή του Περιφερειακού Διευθυντή δημιουργεί εύλογες απορίες και είναι ασυμβίβαστη με την υπεύθυνη θέση που κατέχει.

Θεωρούμε ότι η αντικανονική επιβολή ποινής σε βάρος της προαναφερθείσης συναδέλφου και η εν συνεχεία παρελκυστική πολιτική της Διοίκησης συμβάλλει στην επαγγελματική μείωση και στην ηθική απαξίωσή της.

Απαιτούμε:

την άμεση ανάκληση της παράνομης ποινής που της επιβλήθηκε.

Το κεντρικό σύνθημα «ΨΩΜΙ – ΠΑΙΔΕΙΑ – ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ» που ενέπνευσε τους αγώνες του λαού μας, είναι και σήμερα στον πυρήνα των διεκδικήσεων του λαϊκού κινήματος και της νεολαίας.

Ο αγώνας για Δημοκρατία, για Ελευθερία και για Κοινωνική Δικαιοσύνη είναι αναγκαίος σήμερα όσο ποτέ."

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΔΩ ΟΛΟΚΛΗΡΗ ΤΗ ΔΙΑΚΗΡΥΞΗ

Εδώ και τρεις περίπου δεκαετίες η Ελληνική εκπαίδευση βαδίζει σταθερά προς την αποδόμηση των όποιων υγιών χαρακτηριστικών είχε να μεταδώσει στα νεαρά μέλη της κοινωνίας μας, ωστόσο η πορεία αυτή επιταχύνθηκε με την τελευταία κυβέρνηση παρά το σύντομο μέχρι τώρα βίο της τελευταίας. Ο ψευτοπροοδευτικός λαϊκισμός που εισήγαγε την νοοτροπία της «ήσσονος προσπάθειας», που αντικατέστησε τη μάθηση με «δραστηριότητες», που για δημοσιονομικούς λόγους και χωρίς καμία μελέτη εξοβελίζει γνωστικά αντικείμενα, που έχει μετατρέψει τα σχολεία των δύο πρώτων βαθμίδων σε ασυνάρτητους φορείς αποσπασματικών πληροφοριών χωρίς κανένα σαφή προσανατολισμό, έχει διαβρώσει τον πυρήνα της εκπαίδευσης κι απέμεινε στους Υπουργούς της νέας κυβέρνησης το κέλυφος, για να το σπάσουν κι αυτό. Έτσι έχουν βαλθεί να μας πείσουν ότι σημασία δεν έχει το ΟΧΙ του 1940, αλλά η απελευθέρωση της Αθήνας (!), ότι οι παππούδες μας τον φασισμό πολεμήσανε στην Αλβανία κι όχι τον ξένο εισβολέα, ότι η ποντιακή γενοκτονία δεν είναι ακριβώς … γενοκτονία, ότι είμαστε όλοι παιδιά του Γαλλικού Διαφωτισμού, ότι η θρησκειολογία μας μάρανε και πολλά άλλα κωμικοτραγικά.